De grens weer over......

Vandaag pakken we ons reisplan weer op. Na een ontbijtje de auto weer ingepakt en "on tour". De weg vanaf Puerto Natales langs de flanken van het Torres del Paine NP loopt langs de grens van Chili en Argentinië. Onderweg genieten we van het mooie landschap.  Af en toe zien we een hoge bergpiek opdoemen, bloeiende velden met kleine boompjes, waartussen ook veel dode stronken en stammen. Met de harde wind die hier veelal waait, past dit goed bij dit beeld. Vandaag valt het mee, de zon schijnt lekker en dat geeft de omgeving nog meer kleur. Bij een bergmeer even tijd voor een stop en al het moois in ons opnemen. 

Dan door richting de grens. We verlaten Chili via de grensovergang bij Cerro Castillo. Een kleine houten post, waar we de nodige stempels ophalen. Bij het ene loket voor de paspoorten, naar het volgende loket voor de auto. Een auto mee de grens over vraagt om wat extra stempels. (foto's google)

Asfalt is nu ook gravel geworden en we rijden zeker zo'n 5 km in niemandsland  voor we de Argentijnse grensovergang bereiken en het hele verhaal nog een keer opnieuw begint. Eenzelfde eenvoudig kantoortje, hek vervangen door ketting. Maar ook hier verloopt alles redelijk vlot en met alle stempels compleet kunnen we door naar onze eindbestemming voor vandaag, El Calafate.

Dit tweede deel van de route veranderd het landschap. Het is vlakker, een droog steppegebied waar weinig leven is. Af en toe zien we een guanaco (lama) of nandu (klein soort struidvogel) lopen. En er waait een straffe wind. Bij het maken van foto's is het soms lastig je camera stil te houden.

Verder is het vooral één langgerekte weg met erg weinig verkeer. Bij de afslag naar El Calafate de R 40 (route national) verlaten we het asfalt en rijden ruim 60 km (nou ja, hobbelen ) over een gravel weg, incl. kuilen en stenen en weinig ander verkeer. Heb het gevoel dat we onze eigen Dakar rally aan het rijden zijn

Halverwege als Bé foto's maakt pak ik toch eens de kaart erbij. Want het zou toch gewoon asfalt zijn? En dat éne stadje met de enige benzinepomp op de route hebben we toch niet gezien??? Ohhh...... de afslag die we hebben genomen was een binnendoor route, vandaar. We hadden eigenlijk nog verder rechtdoor gemoeten. Dat was wel omrijden qua km. maar wel comfortabel met asfalt. Ik zeg eerst maar niks, als we de aansluiting met de "gewone weg"  weer hebben zal ik wel vertellen dat het eigenlijk niet nodig was geweest. Maar maakt het ook wel avontuurlijk. 

Asfaltweg weer bereikt en nog zo'n 100 km te gaan. Op een bepaald moment begint de weg naar beneden af te dalen en zien we in de verte het prachtige ijsblauwe water van Lago Argentino. De afstand is nog ver, we zitten nog vrij hoog en de lucht is een beetje heiig , toch foto geprobeerd. De komende dagen hopen we dit nog veel meer en van dichtbij te gaan zien.